Çok zevkli bir iddia bu..
Kendi kendime soruyorum!
Aklımda....
Bir daha!
Aklımda..
Bir günün vedası işte yine,ay gökte yıldızların eşliğinde..
Bir defter önümde bembeyaz yaprakları ile ve kalemim elimde yüreğimin kelimeleri ile..
Soru aynı,cevapta!
Aklımda....
Sen!
Bi an unutsam kaybedeceğim korkusuyla...
Daha bulmadan kaybetmekten korkmak ne feci bir yanılsama..
Var mısın!
Yok musun!
Varlığın bu kadar somutken,sol yanının soyutluğu kapkara!
Ve içimdeki o küçük kız çocuğu hala korkuyor karanlıktan..
-bu kızı yeniden büyütmeliyim,
kor ateşlerde yürütmeliyim,
değirmenlerde öğütmeliyim,
Farkındayım...Farkındayım!-
Ve o küçük çocuk korkarken karanlıktan korkuyorum bende onun büyümesinden!
Acılar,hiç kapanmayan yaralar,derin hayal kırıklıkları da ya büyürse onunla..
Ve büyüdükçe herşey inadına küçülürse umutlar!
Kelimeler,satırlar arka arkaya,cümleler çok...
Yine aynı soru ve cevabı işte,,
Aklımda....
Sen!
Ne kadarı bir umut ışığı olur gözlerimde diye hesaplar yapıyorum..
Aklımda zamanların hepsini toplasam mesela,
Uyuduğum uykuların tamamını çıkarsam sonra...
Kalana aynı fonda buluştuğumuz zamanlarda artan,kalbimin hızını eklesem..
Çıkan sonuç çok!
Ve bu sonuç,eşittir -aklında- tek bir an olsa!
Çok bilinmeyenli bir denklem!X'ler,Y'ler...
Gidiş yolu değil de sonuçtur önemli olan diyor içimdeki küçük çocuk..
Onun yalancısıyım ben!
İşte yine aynı soru cevaplamaktan hiç korkmadığım,,,
Aklımda .... Sen !
Ve şimdi bir soru daha cevabını duymaktan korktuğum,,,
Ne kadar -aklındaki ben- ....
